Hamilton gewaarschuwd: hoe deze periodes van F1-dominantie eindigden

Ayrton Senna (1992)

Het einde van de jaren 80 en het begin van de jaren 90 behoren toe aan McLaren. Met name Ayrton Senna delft flink wat goud door in 1988, 1990 én 1991 met de titel aan de haal te gaan. De combinatie McLaren/Senna/Honda lijkt niet te stoppen, maar het tegendeel wordt in 1992 waarheid. Zowel McLaren als de grote rivaal Williams innoveren er flink op los. McLaren introduceert een semiautomatische versnellingsbak. De schakelflippers aan het stuur deden hun intreden en men hoefde niet langer te ontkoppelen en de voet van het gaspedaal te halen om van versnelling te wisselen. Het was nieuw voor McLaren, maar Ferrari en Williams reden er bijvoorbeeld al langer mee. Laatstgenoemde team kwam met een eigen noviteit, namelijk de actieve ophanging. Met name Nigel Mansell weet er wel raad mee en wint de eerste vijf eerste races en acht van de eerste tien Grands Prix. In zes van die acht gevallen maakt teamgenoot Riccardo Patrese er een dubbeloverwinning van. Senna moet zich dat jaar tevreden stellen met drie overwinningen en de vierde plaats in het WK, zelfs nog achter het jonge Benetton-talent Michael Schumacher.

Michael Schumacher (2005)

Poeh, wat was de Formule 1 aan het begin van deze eeuw saai, toch? Michael Schumacher pakte van 2000 tot en met 2004 steeds de wereldtitel. In 2002 greep hij de wereldtitel met nog zes races te gaan en in 2004 won hij twaalf van de eerste dertien races. Over dominantie gesproken... Het jaar erop was hij natuurlijk de grote favoriet om op te gaan voor zijn achtste wereldtitel, dat wat Lewis Hamilton dit jaar tracht te doen. De auto was een doorontwikkeling van de dominante F2004, maar hij won slechts één race, namelijk de beruchte Grand Prix van de Verenigde Staten waarin slechts drie teams van start gingen. De oorzaak van de dramatische terugval zou met name te maken hebben gehad met de banden van Bridgestone. De Japanners werkten bijna exclusief voor Ferrari en blinken uit in banden die maar een tijdje mee hoefden te gaan. Een pitstop meer of minder, daar maalde Ferrari niet om, getuige de briljante vierstopper van het team in Frankrijk in 2004. In 2005 waren bandenwissels echter verboden. Een setje moest de hele race meegaan en dat wist Bridgestone maar moeilijk te verwerken. Opeens waren het de Renaults en McLaren die op de Michelin-banden de dienst uit maakten. Fernando Alonso trok uiteindelijk na een spannend titelgevecht met Kimi Raikkonen aan het langste eind.

Sebastian Vettel (2014)

Daar was 'ie weer, dat vingertje! Sebastian Vettel tekende voor de laatste periode van dominantie voordat Lewis Hamilton in 2014 het stokje van hem overnam. Voor het hoe en waarom van het wegvallen van Vettel als titelkandidaat, laat staan als titelfavoriet, hoeft niet heel diep te worden gegraven. De V6-turbomotoren deden hun intrede in de Formule 1, tot grote ergernis van de puristen. Het schreeuwende geluid van de V8-motoren maakte plaats voor een zouteloos gezoem. Mercedes greep de regelveranderingen aan om een dijk van een motor te bouwen, een motor die de blauwdruk vormde voor de krachtbron die nu nog steeds dominant is. Renault, al jaren de hofleverancier van Red Bull, sloeg de plank echter volledig mis. Met name het hybride-deel kreeg men niet voldoende onder de knie. Tot overmaat van ramp kreeg Vettel gezelschap van Daniel Ricciardo, Red Bulls nieuwste goudhaantje. Vettel won niet, maar Ricciardo pakte drie zeges. Zó abominabel was de Renault-motor dus niet, maar de Mercedes-motor was gewoon een klap beter. Dat Hamilton daar achter het stuur zat, hielp ook niet mee.