Wat als Ayrton Senna overleefde en naar Ferrari was gegaan?

Wonder boven wonder overleeft Ayrton Senna zijn vreselijke crash op 1 mei 1994. Nadat zijn Williams-Renault op angstaanjagende wijze tegen de wand in de Tamburello-bocht klapt en even rondtolt, zit de Braziliaan versuft in zijn bolide. De toegesnelde dokters helpen hem uit het wrak en Senna wordt direct afgevoerd voor een medische check. Een hersenschudding en stel gekneusde ribben, zo luidt de diagnose in het medisch centrum. De drievoudig F1-wereldkampioen beseft hoeveel geluk hij heeft gehad - uitgerekend na de zware crash van zijn jonge landgenoot Rubens Barrichello in de vrije training, maar vooral na de dodelijke crash van Roland Ratzenberger één dag eerder. Het hele weekend laat een bittere nasmaak achter bij Senna. Hij zou haast vergeten dat de puntenachterstand op Michael Schumacher, die in Imola zijn derde zege op rij boekt, inmiddels opgelopen is tot een maximale score van dertig WK-punten. De normaliter zo competitief ingestelde vedette voelt zich even meer geroepen om zich te bekommeren om veiligheid. Na een goed gesprek met onder meer voormalige aartsrivaal Alain Prost, nota bene op de zondagochtend in Imola, wordt onder leiding van Senna de Grand Prix Drivers' Association opnieuw opgericht - vlak voor de Grand Prix van Monaco. In de straten van het prinsdom herpakt Senna zich ook op sportief gebied: hij pakt voor de vierde maal op rij poleposition en geeft op zondag een nieuwe masterclass door Schumacher tot het vallen van de zwart-wit geblokte vlag achter zich te houden. Eindelijk weer. De meester is terug!

Vlak voor de Italiaanse Grand Prix vindt een nieuwe ontmoeting plaats met Di Montezemolo en Todt

Senna vs. Schumacher Met de broodnodige upgrades verandert de Williams FW16 ook op 'normalere' circuits in een competitieve machine. Senna wint ermee in Spanje, Canada en Groot-Brittanië, met dank aan teamgenoot Damon Hill, die fungeert als bliksemafleider voor Schumacher. De Benetton-coureur slaat terug in Frankrijk en Hongarije. Aan het einde van de zomer staan de Braziliaan en de Duitser zelfs op vrijwel gelijke hoogte in punten. De media en fans smullen van de strijd tussen de gevierde vedette en zijn jonge getalenteerde tegenpool. Ondanks Senna's hernieuwde succes bij Williams, vindt er vlak voor de Italiaanse Grand Prix een nieuwe ontmoeting plaats met Ferrari-topman Luca di Montezemolo en teambaas Jean Todt - met wie Senna al eerder de hand schudde voor een deal in de toekomst. Hoewel de Scuderia met Gerhard Berger en Jean Alesi over solide rijders beschikt, weten Di Montezemolo en Todt dat er een absolute topcoureur nodig is om Ferrari weer aan wereldtitels te helpen. Omdat Senna de positieve flow binnen Williams niet in gevaar wil brengen, wordt nu concreet gesproken over een overstap ná volgend seizoen. Met een concept-contract in zijn spreekwoordelijke achterzak wint hij enkele dagen later de Grand Prix op het circuit van Monza. Tegen het einde van het seizoen wordt duidelijk dat Schumacher toch niet bestand is tegen de druk van zijn doorgewinterde rivaal. In Japan, één race voor het einde, verzekert Senna zich van zijn vierde wereldtitel. Ondanks het gebrek aan een Honda-motor in zijn bolide gaan de Japanse fans uit hun dak bij het aanzicht van een hevig geëmotioneerde Senna op het erepodium. Eindelijk is hij weer wereldkampioen! In de persconferentie prijst hij het talent van de als tweede geëindigde Schumacher. "Het zal niet lang duren voordat hij mij wél overtreft", voorspelt Senna voor het oog van de wereld, nadat hij de titel heeft opgedragen aan Ratzenberger.

Senna naar Ferrari Lang hoeft de wereld niet te wachten op de uitkomst van die profetie. Hoewel Senna in 1995 bijna elke Grand Prix de poleposition veroverd, met dank aan de superieure capaciteiten van zowel hemzelf als de FW17, weet Schumacher met dank aan meester-engineer Ross Brawn geregeld de race naar zich toe te trekken. Senna voelt het momentum bij Williams wegebben en besluit zich te gaan richten op het laatste doel in zijn carrière als coureur: Ferrari terug naar de top helpen. Precies een jaar na de ontmoeting met de Ferrari-topmannen wordt de 'transfer van het decennium' wereldkundig gemaakt - uiteraard tijdens het Grand Prix-weekend in Monza. Nadat een discutabele, haast wanhopige actie van Senna om Schumacher op de Nürburgring van de leiding te houden zelfs leidt tot schorsing van de Braziliaan voor twee races, is ditmaal Schumacher de grote winnaar van de titatenstrijd. Als Senna eind 1995 zijn eerste testkilometers voor Ferrari maakt op het testcircuit in Fiorano, moet hij wel even slikken. Het chassis van de uitgaande 412 T2 is een wereld van verschil ten opzichte van wat hij gewend is bij McLaren en Williams. Met John Barnhard als hoofdontwerper wordt gewerkt aan de F310 met nieuwe V10-motor, maar de samenwerking tussen de Brit (die zijn eigen kantoor houdt in Engeland), de Braziliaan en de rest van de Italiaanse renstal verloopt stroperig. Als het seizoen begint op het nieuwe stratencircuit van Melbourne, weet Senna al dat hij dit jaar veroordeelt is tot een soortgelijke rol als in 1992 en 1993. Hill en jong talent Jacques Villeneuve profiteren van de oppermachtige FW18, terwijl Schumacher met enige tegenzin nog een jaar bij Benetton doorgaat. Toch weet Senna de Italiaanse bolide wel degelijk regelmatig naar voren sleuren: hij pakt de pole in onder meer Argentinië, 'zijn' Monaco en zelfs voor de ogen van de uitzinnige tofisi op Monza. Vijfmaal staat hij op zondag op de bovenste trede van het ereschavot, maar door liefst zeven uitvalbeurten in vooral het begin van 1996 komt hij er nooit echt aan te pas in de titelstrijd. Toch geniet de Braziliaan van zijn gedroomde overstap, niet in de laatste plaats omdat goede vriend Gerhard Berger mede op zijn verzoek is aangebleven bij Ferrari.

Zo ontspint zich een strijd tussen ervaren rot Senna, de gevestigde Schumacher en jonge hond Villeneuve

Nog één keer wereldkampioen Desalniettemin heeft Ferrari meer nodig dan het ver doorontwikkelde talent van de viervoudig wereldkampioen om het hoogst haalbare te bereiken. Er moet net zo'n goede ontwerper komen. Senna peilt oude bekende Adrian Newey, maar die voelt er weinig voor om naar Italië te verkassen en heeft bovendien al een nieuw contract bij McLaren op zak. Zuid-Afrikaan Rory Byrne wordt daarop aangetrokken en weet van de F310B een auto te maken waarmee Senna wél het verschil kan maken. Het is nog niet de dominante machine waarover hij in zijn beste jaren bij McLaren beschikte, maar vanaf de eerste Grand Prix kan de Braziliaan zich vooraan laten gelden. Schumacher heeft intussen een lang staand aanbod van Ron Dennis om zich bij McLaren te voegen geaccepteerd, tot grote vreugde van motorleverancier Mercedes. Zo ontspint zich in 1997 een fascinerende strijd tussen ervaren rot Senna, de inmiddels gevestigde Schumacher en jonge hond Villeneuve. Villeneuve beschikt over de betere auto, maar Senna weet de Canadees regelmatig af te troeven in rechtstreekse duels. Schumacher weet zeer geregeld bij de snelste Williams en Ferrari aan te haken, al moet hij zich regelmatig verbijten als de nota bene Duitse krachtbron in zijn auto weer de geest geeft. Onder leiding van Todt en geïnspireerd door Senna weet het hele Ferrari-team boven zichzelf uit te stijgen. Berger toont zich nog één jaar een waardevolle adjudant en zorgt er mede voor dat Ferrari al een race voor het einde van het jaar de constructeurstitel in de wacht sleept. Maar: de rijderstitel wordt pas tijdens de seizoensfinale in Jerez beslist, tussen de snelste man van Williams en die van Ferrari. Senna verovert poleposition door vijf duizendsten sneller te zijn van Villeneuve in de kwalificatie en duikt na het doven van de startlichten als eerste de eerste bocht in. De twee zijn bijna de gehele race niet meer dan drie seconden van elkaar verwijderd. In de slotfase van de race zet Villeneuve flink aan om de neus van zijn Williams voorbij de Ferrari van de Braziliaan te steken, maar tevergeefs. De 37-jarige, levende legende blijft hem voor tot het vallen van de vlag, wint de race en wordt voor de vijfde maal wereldkampioen. Met Ferrari!

Einde van een tijdperk Op het erepodium geniet Senna met volle teugen van dit moment. Hij heeft het geflikt, bewezen met de drie grootste teams uit de moderne Formule 1-geschiedenis kampioen te kunnen worden. In wereldtitels staat hij nu gelijk aan de grote Juan Manuel Fangio. Tijdens de persconferentie na afloop spreekt Senna in een ogenschijnlijke vlaag van verstandsverbijstering uit dat 'het volbracht' is. Op de vraag wat hij daarmee bedoelt, neemt de Braziliaan even een moment, voordat hij met een geëmotioneerde glimlach zijn afscheid van de Formule 1 als coureur aankondigt. Er gaat een schokgolf door de zaal. Senna bedankt de verzamelde journalisten voor hun aandacht en passeert een onthutste Di Montezemolo en Todt. Zo gaat vijf maanden later Formule 1-seizoen 1998 van start zonder de regerend wereldkampioen - tevens de meest succesvolle Formule 1-coureur aller tijden op het gebied van onder meer overwinningen, pole positions en snelste rondes. Van tijd tot tijd laat Senna zich even zien in de paddock, waar hij zich blijft inzetten voor meer veiligheid in de sport. Mede dankzij zijn inspanningen overleven alle rijders een dramatische crash aan de start van de Belgische Grand Prix dat jaar. In Brazilië ontwikkelt hij zich verder als weldoener voor de minderbedeelden; in de autowereld blijft hij zijn expertise aan onder meer Ferrari lenen voor de ontwikkeling van nieuwe modellen. Als Schumacher aan het eind van een dominant 1998 zijn tweede wereldtitel in de wacht sleept, nu met McLaren-Mercedes, is Senna de eerste om de Duitser te feliciteren.