De moeizame terugkeer van Honda in de Formule 1

Het argument dat Honda een ‘extra’ jaar heeft gehad om de turbohybride te ontwikkelen, is gebaseerd op pure larie. Van Mercedes, Ferrari en Renault is bekend dat zij zich eind 2011 al oriënteerden voor de bouw van een V6. Honda kreeg zoals gezegd pas ruim twee jaar later groen licht om een Formule 1-motor te bouwen. De eerste motor die door Honda wordt geïntroduceerd is een regelrechte ramp. Het doet haast vermoeden alsof er in alle haast een motor in elkaar is geschroefd, die nog lang niet klaar is om überhaupt in competitief verband mee te draaien. Dat McLaren per se een size zero -concept nastreeft maakt het niet eenvoudiger voor Honda. De McLaren van 2015 is bijzonder rank gebouwd, waardoor Honda de motorcomponenten dicht op elkaar moet bouwen. Meer dan eens gaat er een onderdeel wegens oververhitting kapot.

De McLaren-Honda van 2015 valt om de haverklap stil McLaren wil niet van opgeven weten en dus wordt er in Japan keihard doorgewerkt in de winter van 2015-16. Het moet gezegd: Honda, en dus McLaren, komen in 2016 al een stuk beter voor de dag. Nog steeds gaat er weleens een Honda stuk en het rijdersduo Fernando Alonso en Jenson Button heeft al vroeg in het seizoen de eerste gridstraffen beet, maar er lijkt vooruitgang te worden geboekt. Stiekem durven de teamleden te dromen van een klein wondertje: het chassis van McLaren is anno 2016 prima te noemen, als Honda nog een paar stappen weet te maken moeten de gewenste resultaten op het bord verschijnen. Niets is echter wat het lijkt. Voor 2017 maakt McLaren een grandioze fout door Honda te instrueren een krachtbron te ontwerpen die gebaseerd is op het succesvolle Mercedes-blok. De interne verbrandingsmotor is dusdanig complex dat het veel onderzoek vereist, wil een ontwerper direct een betrouwbare en rappe krachtbron afleveren. Honda wordt naar het schijnt dusdanig onder druk gezet door McLaren om te presteren, dat de planning zoals deze in de agenda stonden vrijwel nooit compleet tot wasdom komen. De openbare klaagzangen van Fernando Alonso dragen niet bij aan een soepel verlopende relatie. De Spanjaard laat zich in bijna elk Grand Prix-weekend laatdunkend uit over de Honda-motor waarmee hij het heeft te stellen en sommeert zijn teamleden geregeld om de handen uit de mouwen te steken. Waar Alonso geen rekening mee houdt is dat de Japanners over het algemeen bekend staan als een volk dat respect hoog in het vaandel heeft staan. Honda-werknemers lopen zich het vuur uit de sloffen voor Alonso en consorten, maar krijgen slechts stank voor dank. Tekst gaat verder onder foto

Fernando Alonso beleefde erg weinig plezier aan zijn Honda-motor In het najaar van 2017 stuurt McLaren opzettelijk aan op een breuk. Het contract met Honda loopt nog een jaar door, maar de stal onder leiding van Zak Brown wil geen minuut verder met de Japanse krachtbronbouwer. Uiteindelijk komen de motoren via een heuse roulette terecht bij Toro Rosso (lees: Red Bull), dat afstand moet doen van Carlos Sainz om McLaren en Renault tevreden te houden. Renault is immers de oude krachtbronpartner van Toro Rosso en denkt een slimme truc uit te halen door Sainz in de deal te betrekken. Een jaartje in de luwte strijkt een aantal oneffenheden glad voor Honda. Als partner van Toro Rosso valt de Japanse krachtbronbouwer niet zo op, bovendien wordt het niet gedwongen om goede resultaten neer te zetten. Toro Rosso is immers het kleine broertje van Red Bull Racing: als het werkt, dan zou het grote Red Bull wellicht over willen stappen naar Honda. Mocht het niet werken, dan dumpt Toro Rosso de motoren ‘gewoon’ weer.

Honda scoort in haar tweede GP met Toro Rosso al een beter resultaat dan dat men tijdens drie jaar McLaren deed

Al tijdens de tweede Grand Prix van de samenwerking tussen Toro Rosso en Honda blijkt de Japanse motor anno 2018 niet verkeerd te zijn. Pierre Gasly stuurt zijn STR13 in Bahrein naar een fenomenale vierde plaats, een resultaat waaraan McLaren in de drie voorgaande jaren niet heeft kunnen tippen. In het voorjaar van 2018 weet Red Bull Racing voldoende om de sprong in het diepe te wagen voor 2019, ondanks dat Toro Rosso meermaals met gridstraffen te maken krijgt. Aan het einde van het jaar hebben Gasly en teammaat Brendon Hartley er zelfs acht (!) interne verbrandingsmotoren doorheen gejaagd, waar er maximaal drie per jaar zijn toegestaan. Of Red Bull Racing en Honda de perfecte match is moet nog blijken, aangezien Honda in 2018 het lek nog altijd niet helemaal boven had. Natuurlijk waren er mooie resultaten met Gasly, maar die prestaties bleven behouden voor drie van de 21 Grands Prix. In verhouding had Honda meer problemen dan Renault, al moet daarbij gezegd worden dat Honda aan slechts twee wagens leverde en Renault aan zes. Voor Honda wordt 2019 een doorslaggevend jaar: kan het Japanse bedrijf afrekenen met de pech uit het recente verleden, of draait de samenwerking met Red Bull Racing uit op drama?