Alain Prost, het volgende slachtoffer van Max Verstappen

Bij het horen van de naam Alain Prost leggen velen direct de link met de hevige rivaliteit die de Fransman kende met Ayrton Senna. Dat thema wil er nog weleens voor zorgen dat Prosts carrièreresultaten wat in het niet vallen ten opzichte van die van andere grootheden. Prost was namelijk zowel op, als naast het asfalt een berekenend type. Zijn karakter bezorgde hem veel successen, maar leverde hem ook imagoschade op.

Prost was echter een coureur van wereldformaat. Zowel in zijn jongere jaren als op zijn oude dag haalde hij het onderste uit de kan. Voormalig F1-baas Bernie Ecclestone noemde de Franse coureur tot voor kort de beste Formule 1-coureur aller tijden.

Prosts debuut in de Formule 1

Na het winnen van zowel het Europese als het Franse Formule 3-kampioenschap tekende de 24-jarige Prost in 1980 een contract bij het McLaren F1-team. Tijdens zijn debuut in Argentinië scoorde hij direct punten en was hij zijn ervaren teamgenoot John Watson de baas. Een ondermaats presterende McLaren zorgde er echter voor dat Prost slechts zestiende werd in het kampioenschap.

Hoewel Le Professeur ook voor 1981 en 1982 een contract voorgelegd kreeg bij het team uit Woking, verkaste hij na afloop van zijn debuutseizoen naar het fabrieksteam van Renault. Bij Renault vormde hij samen met landgenoot Rene Arnoux een Franse eenheid, zoals we dat tegenwoordig kennen bij Alpine met Pierre Gasly en Esteban Ocon.

Prosts tijdperk bij Renault wordt gekenmerkt als een haat-liefdeverhouding. In zijn debuutseizoen behaalde hij zes podiumplaatsen; drie keer stond hij op de hoogste trede. In alle andere Grands Prix viel Prost uit, merendeels wegens een onbetrouwbare bolide. Het 1981-seizoen liet het potentieel van de Fransman zien, aangezien hij in iedere race die hij finishte op het podium eindigde.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

Terugkeer naar McLaren

Ook in 1982 kampte Prost met een onbetrouwbare Renault-bolide. Prost startte het seizoen fantastisch door de eerste twee races te winnen, maar daarna ging het bergafwaarts. Zeven uitvalbeurten en slechts twee podiumfinishes leverden hem een vierde plaats in de pikorde op.

In 1983 had de Franse renstal haar zaakjes beter op orde. Prost won in Frankrijk, België, het Verenigd Koninkrijk en Oostenrijk. Hij sloot het seizoen af op de tweede plaats, op twee punten achter wereldkampioen Nelson Piquet. Dat kwam onder meer doordat de Franse coureur in drie van de vier laatste races uitviel. Prost was er klaar mee en verliet Renault slechts twee dagen na de seizoensfinale.

McLaren-kopstuk Ron Dennis pikte Prost op en zette hem naast tweevoudig wereldkampioen Niki Lauda. Prost won direct de seizoensopener in Brazilië en hengelde in 1984 nog zeven zeges binnen. Het hele seizoen vocht hij met levende legende Lauda om de wereldtitel. Laatstgenoemde trok uiteindelijk aan het langste eind en werd voor de derde keer wereldkampioen met 72 punten. Prost werd vicekampioen met slechts een half punt(!) achterstand op de Oostenrijker.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

Eerste wereldtitel

Na een overstap van Michelin- naar Goodyear-banden en een dip in Lauda's motivatie was 1985 minder dominant voor McLaren, maar Prost presteerde onberispelijk. Zijn formidabele optredens leverden hem eindelijk het wereldkampioenschap dat zijn talent al zo lang verdiende. Het contrast met Lauda was enorm - waar Prost wereldkampioen werd, eindigde de Oostenrijker als tiende op de ranglijst. Lauda besefte dat zijn tijd voorbij was en hing zijn helm aan de wilgen.

Het jaar erop won Prost opnieuw de titel, ondanks dat de Honda-motoren in de Williams-auto's van Nigel Mansell en Nelson Piquet veel beter presteerden dan de Porsche-krachtbron van McLaren. Mansell scoorde meer overwinningen, maar dankzij zijn berekenende rijstijl en consistentie was het de Fransman die er met de wereldtitel vandoor ging. Prosts nieuwe teamgenoot Keke Rosberg - de wereldkampioen van 1982 - eindigde slechts zesde, op meer dan vijftig punten achterstand.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

Ayrton Senna tekent bij McLaren

In 1987 kreeg Prost wederom een nieuwe teamgenoot: de Zweed Stefan Johansson tekende bij McLaren. McLaren-teambaas Ron Dennis gebruikte Johansson als tussenoptie; hij zette in op het contracteren van Lotus-talent Ayrton Senna voor 1988.

Ondanks drie overwinningen voor Prost en een handjevol podiumplaatsen voor Johansson kon McLaren niet opboksen tegen de Williams-Honda FW11B in 1987. Wél boekte Prost persoonlijk succes: dankzij zijn zege in Portugal ging hij Jackie Stewart voorbij in de lijst met meeste F1-overwinningen aller tijden.

1988 was een nieuw hoofdstuk in het boek Prost bij McLaren. Dennis stelde Honda aan als motorleverancier en contracteerde Senna dan eindelijk. Prost was blij met de komst van zijn nieuwe teamgenoot: hij verkondigde openlijk dat McLaren met Senna een bijzonder talent binnenhaalde. De Fransman keek er dan ook naar uit om nog 'jarenlang met Senna te werken.' Niets bleek minder waar.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

1988: McLaren uiterst dominant, Prost en Senna leren elkaar kennen

In 1988 en 1989 verdienden Senna en Prost elk één kampioenschap als teamgenoten. Prost-fans zullen opmerken dat hun man het '88-kampioenschap had moeten winnen, omdat hij meer punten had verzameld. Maar volgens de FIA-regels van die tijd telden slechts de elf beste scores van een coureur uit zestien races. Ondanks dat Senna race-verliezende fouten maakte in Monaco en Monza, won hij het kampioenschap door acht overwinningen te behalen tegenover de zeven van Prost.

In 1989 maakte Prost opnieuw geen grote fouten en genoot hij van de superieure mechanische betrouwbaarheid van de McLaren MP4/5. Senna werd uitgeschakeld door motorproblemen in Canada, de VS, Frankrijk en Italië. Bovendien botste, crashte of slipte hij in Brazilië, Groot-Brittannië, Portugal en Australië.

Tijdens de één na laatste race van het seizoen in Japan veranderde de relatie tussen Prost en Senna - die eerder in het seizoen al onder druk kwam te staan - voorgoed. Prost blokkeerde bij het aanremmen voor de chicane in Suzuka, waarna Senna - vrij optimistisch - in een gat dook. Prost viel uit, Senna vervolgde zijn race en leek wereldkampioen te worden. Later werd hij echter gediskwalificeerd omdat de marshals hem na de touché hielpen zijn race te vervolgen; Prost werd voor de derde keer wereldkampioen.

Senna's aanhang reageerde bloedlink en was van mening dat de FIA Prost het kampioenschap cadeau gaf.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

Prost zegt McLaren vaarwel

Hun twee seizoenen samen benadrukten - waarschijnlijk onvermijdelijk - de zwakke punten van deze twee grootheden binnen de sport. Prost was een goede regenrijder, maar Senna was uitzonderlijk. Prost was een goede kwalificatierijder, maar Senna was uitzonderlijk. Maar Senna zocht gedurende de races vaak de limiet op en ging er nog weleens overheen. Doordat Prost zó consistent was, werd ieder minuscuul Senna-foutje direct snoeihard afgestraft.

Hoewel Prost op weg was naar zijn derde kampioenschap, leek hij gedurende een groot deel van het seizoen '89 een gebrek aan motivatie te tonen. Senna's schending van een afspraak tussen het tweetal in Imola, liet hem zich bedrogen en boos voelen. Daarnaast had hij het gevoel dat teambaas Dennis hem sinds '88 als vanzelfsprekend beschouwde terwijl hij Senna verwende in de nieuwe omgeving. Om deze redenen reageerde Prost positief op het aanbod van Ferrari om van team te wisselen, en hij zette zijn handtekening om in 1990 naast Mansell te racen.

Tekst gaat verder onder afbeelding.

De magie van Maranello (is van korte duur)

Bij Ferrari herpakte Prost zich direct. Le Professeur was gemotiveerder dan ooit. Hij won maar liefst vijf races, teamgenoot Mansell kwam slechts één keer als eerste over de eindstreep. Voor het derde jaar op rij vocht Prost met Senna om de F1-wereldtitel.

Opnieuw eindigde de titelstrijd met een controversieel moment in Suzuka. Senna pakte poleposition en leek daarmee in het voordeel. Dat veranderde echter toen de wedstrijdleiding bekendmaakte dat Senna's startplaats werd verplaatst naar de vuile zijde van het asfalt. De Braziliaan was furieus, en oordeelde dat de FIA deze beslissing enkel nam om Prost een handje te helpen.

Prost ving de race aan vanaf plaats twee en beschikte over een potentieel voordeel vanwege de schonere startlijn. De Ferrari-coureur profiteerde hiervan en nam de leiding in de eerste bocht. Senna, vastbesloten om alles op alles te zetten, liet zijn rempedaal buiten beschouwing en toucheerde vol de binnenzijde van Prosts Ferrari, waardoor beide coureurs uitvielen. Deze controversiële manoeuvre bezorgde Senna zijn tweede F1-wereldtitel, Prost bleef met lege handen achter.

Sabbatical

Wegens Senna's radicale actie kreeg Prost voor het eerst sinds zijn ellenlange strijd met de Braziliaan de meerderheid van de sympathie van de media. Prost oogde ontmoedigd, maar keerde in 1991 gewoon terug op de grid.

In dat jaar kon de Fransman het wegens een ondermaats presterende Ferrari echter niet opnemen tegen zijn rivalen in hun Williams- en McLaren-bolides. Ferrari's 642-wagen was zó traag, dat deze halverwege het seizoen werd vervangen door de 643. De 643 was een verbetering, maar nog steeds geen winnaar.

Toch toonde Prost, ondanks dat hij aan zijn twaalfde seizoen in de Formule 1 bezig was, opmerkelijke veerkracht en snelheid. Hij maakte gehakt van zijn nieuwe, veelbelovende teamgenoot Jean Alesi. Ondanks dat Prost het maximale uit de Ferrari 642/643 haalde, werd hij na de Grand Prix van Japan door de Scuderia ontslagen omdat hij openlijk kritiek had geuit op zijn auto.

Prosts vroegtijdige vertrek bij het uit Maranello zorgde ervoor dat hij het seizoen van 1992 vanaf de zijlijn bekeek. De Franse coureur testte de Ligier JS37-Renault, maar bedankte vriendelijk. Ligier was verre van een topteam en Prost zag het niet zitten om voor spek en bonen mee te rijden.

Vierde wereldtitel bij Williams en pensioen

In 1993 tekende Prost bij Williams. Hij kende een fantastisch seizoen en bezorgde zijn nieuwe werkgever direct het kampioenschap. Daarnaast werd hij de eerste coureur ooit die (meer dan) vijftig Grand Prix-overwinningen behaalde. Ondanks dat werd Prost met regelmaat negatief weggezet door de (Britse) media. Dat kwam onder meer doordat de Fransman zowel cultheld Mansell als nieuwkomer Damon Hill op het circuit te kakken zette én hij op zijn oude dag de o-zo-populaire Senna aftroefde. Hoewel het Prost was die fenomenaal presteerde in '93, werd de officiële Formule 1-videoreview getiteld met 'Senna Fights Back', één van de vele voorbeelden waarin duidelijk wordt dat Prost niet altijd de credits kreeg die hij verdiende.

Toen Sir Frank Williams onthulde dat Williams-motorleverancier Renault Senna wilde voor 1994, besloot Prost zijn helm aan de wilgen te hangen, en dat terwijl hij een contract had voor '94. Prost vertelde schrijver Maurice Hamilton dat hij geen zin had in een nieuw partnerschap met Senna. Dat was omdat hij in hun McLaren-periode het merendeel van het testwerk deed. Als hij niet testte, deed hij promotioneel werk, terwijl Senna aan het rusten was. Daarnaast zat hij er ook niet op te wachten dat de media hem opnieuw zouden aanvallen.

Prosts reputatie werd verder geschaad door zijn overname en herpositionering van het Ligier F1-team, dat uiteindelijk roemloos ten onder ging vanwege het gebrek aan beloofde financiering. Ook gedurende zijn betrokkenheid in de Formule E en in zijn periode als adviseur bij het Renault F1-team (2017-2022) wist hij geen potten te breken. Maar de cijfers liegen er niet om: Prost is één van de grootste Formule 1-prominenten aller tijden.