Toen NASA een astronaut verbood om de 24 uur van Daytona te racen

Toen de Sovjet-Unie met de lancering van de eerste satelliet Spoetnik in 1957 het startschot gaf voor een 'ruimtewedstrijd' en vijf jaar later met Joeri Gagarin de eerste mens in de ruimte bracht, konden de Verenigde Staten niets anders doen dan reageren.

Het einddoel was om een man op de maan te laten landen en veilig terug te laten keren naar de aarde. En daar waren astronauten voor nodig. Het was dan ook geen verrassing dat de geselecteerde astronauten een stel testpiloten en straaljagerpiloten waren. Mannen met weinig angst, die hun collega's graag een stapje voor wilden zijn.

In de jaren 1960, toen NASA de programma's Mercury, Gemini en Apollo afwerkte, werd Florida het centrum van de ruimte-activiteiten. De lanceringen vonden plaats langs de kust, niet ver van de Daytona International Speedway. Als je genoeg tijd in de buurt van het Kennedy Space Centre hebt doorgebracht, is de kans groot dat je een paar Chevrolet Corvettes door de duinen hebt zien racen, omdat het competitieve instinct onder de astronauten altijd naar boven kwam.

De Indy 500-winnaar van 1960, Jim Rathmann, sloot vriendschappen met de astronauten, die allemaal hoopten die eerste kleine stap te mogen zetten. Hij sloot een deal om hen voor één dollar aan 'vettes' (Corvettes, voor één dollar kon je in een Corvette racen!) te helpen.

Eén van die astronauten was Gordon Cooper, beter bekend als 'Gordo'. In 1969 was Cooper, die al in de ruimte had gevlogen, reservecommandant voor de Apollo 10. Dit was een generale repetitie voor de maanlanding. Als alles goed ging, zou hij drie vluchten later het bevel voeren over Apollo 13.

Midden in de training voor de ruimtevlucht met de Apollo 10 besloot hij om zelf mee te doen aan de 24 uur van Daytona, totdat NASA erachter kwam.

Het verhaal gaat verder onder de foto's van Verstappen en Ricciardo op bezoek bij NASA in aanloop naar de GP van de VS in 2017

Racen en Apollo 10?

In de jaren zestig was Cooper een bekend gezicht tijdens de Indy 500. Hij richtte zelfs zijn eigen raceteam op, Grissom, Cooper, Rathmann (GRC), met mede-astronaut Gus Grissom en Rathmann en reed met auto's op Indianapolis.

In 1967 mocht hij eindelijk op de oval rijden, maar hij werd stevig in bedwang gehouden door officials die het, tot zijn grote teleurstelling, probeerden te voorkomen. In 1969 besloot Cooper mee te doen aan de 24 uur van Daytona, samen met Charles Buckley, hoofd beveiliging van NASA in het Kennedy Space Centre.

Hij kwalificeerde zich als 25e van de 67 deelnemers, totdat NASA het plan afwees. De race vond namelijk slechts enkele maanden voor de lancering van Apollo 10 plaats en NASA was dan ook niet erg gecharmeerd van het idee dat een belangrijk bemanningslid gewond zou kunnen raken tijdens de race.

Met tegenzin trok Cooper zich terug. Hij riep dat de beslissing liet zien dat NASA wilde dat astronauten "tiddlywinks" waren.

Ondanks dat de Apollo 10-missie vlekkeloos verliep en het avontuur de weg vrijmaakte voor Apollo 11 met Neil Armstrong en Buzz Aldrin, vloog Cooper nooit mee met de Apollo 13. Als gevolg van zijn vermeende lakse houding ten opzichte van training werd hij uit zijn functie ontheven. De Apollo 13-missie zou uiteindelijk geen succes worden. Ruim voordat de maan werd bereikt vond er een explosie plaats aan boord, waardoor men al snel terug moest keren naar de aarde. Wonder boven wonder wist de bemanning uiteindelijk de mislukte ruimtemissie te overleven.

En Cooper? Cooper vloog nooit meer een Apollo-missie en verliet de NASA voor de engineering- en ontwerpwereld. Hij overleed in 2004 op 77-jarige leeftijd, nadat hij ook een sterk geloof voor ufo's had ontwikkeld. Hij beweerde dat hij meerdere waarnemingen had gedaan tijdens zijn carrière als testpiloot.